Ostatnia Szarża

Włodzimierz Rzeczycki "Ostatnia Szarża"

Błogą ciszę, sędziwej zadumanej puszczy, 

trzask palby, karabinów i grzmot armat zgłuszył na miazgę.

Na skraju lasu Wólka od Warszawy bliska, 

Wieś prawie od północy w Stolicę się wciska, 

Lecz jakże daleka, choć mała do niej jest droga. 

Między puszczą a drogą, ogromna przeszkoda 

Od zbrojnej bo zęby, walącej bombami, 

gradem artylerii, pocisków gniecie czołgami, 

horda Teutonów... Rwie ciało Warszawy kęsami.

Na pomoc, od puszczy krwawiącej Warszawie

Idzie rozbita znad Bzury i bez czołgów prawie, 

którymi trzeba napór hitlerowski zdławić!

Lecz czy można bez pomocy stolicę zostawić?! 

Nie! Taranem będzie 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich!

On uderzy szarżą z Samosierry!

Jazłowca Krechowieckich ułanów, 

Pójdą, zawieją huraganem i nic ich nie zawróci! 

Przeciw nim, w setnej proporcji, ogień i żelazo, 

oni w sześćset koni więcej od Teutonów ważą!

I runęli jak dawniej husaria szarżą szaloną, 

taranem gniotąc Niemca i drogą wiedzioną, 

którą znaczył sztandar!

Choć kulą trafiony koń pod Maziarskim Kapralem, 

co ten sztandar chował i zsunąwszy się z konia, 

"Sztandar, sztandar" wołał,

Aż ku niemu rąk dziesiątek zerwało się wprędce, 

I porwali ku zwycięstwu, sztandar swój za drzewce! 


Jest to wiersz, kaprala-podchorążego 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, Włodzimierza Rzeczyckiego traktujący o szarży pod Wólką Węglową mającą miejsce 19 września 1939 roku. 
Choć sam Pan Rzeczycki udziału w szarży nie brał, wiersz napisał na podstawie wspomnień kolegów.